ในขั้นตอนนี้ กลยุทธ์เดียวที่มีประสิทธิภาพในการลดการแพร่กระจายของ COVID-19 คือการรักษาระยะห่างทางสังคมและสุขอนามัยส่วนบุคคล สุขอนามัยส่วนบุคคลเป็นเรื่องเกี่ยวกับการควบคุมผู้ที่เป็นโรคเพื่อจำกัดโอกาสในการแพร่เชื้อไวรัสโดยแยกพวกเขาออกจากกัน สำหรับผู้ที่ไม่ได้รับผลกระทบ หมายถึงการลดความเสี่ยงในการเกิดโรคด้วยการล้างมือและหลีกเลี่ยงการสัมผัสส่วนตัว การเว้นระยะห่างทางสังคมคือการพยายามเพิ่มระยะห่างระหว่างผู้ที่เป็นโรคกับคนที่อาจอ่อนแอต่อโรคนี้
การแพร่กระจายของโรคนี้ขึ้นอยู่กับความใกล้ชิดของผู้อื่นกับคน
ที่เป็นโรค เราสามารถบรรลุสิ่งนี้ได้ในสภาพแวดล้อมส่วนตัวและที่ทำงานตามปกติ แต่จะทำได้ยากกว่าในสถานที่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน การตรวจสอบล่าสุดโดยนักวิจัยในโกลด์โคสต์พบว่าการรวมตัวกันเป็นจำนวนมากสามารถเพิ่มจำนวนการนำเสนอของแผนกฉุกเฉินได้ถึง 400 รายต่อวัน ซึ่งไม่รวมถึงโรคติดเชื้อเท่านั้น แต่ยังรวมถึงปัญหาอื่นๆ เช่น การบาดเจ็บ และปัญหายาเสพติดและแอลกอฮอล์
ในทำนองเดียวกันการทบทวนงานวิจัยเกี่ยวกับการรวมตัวกันจำนวนมากในสหรัฐอเมริกาพบการระบาดของโรคติดเชื้อหลังจากเหตุการณ์การชุมนุมจำนวนมาก 72 ครั้ง
การสร้างแบบจำลองคอมพิวเตอร์แนะนำว่าการรวมตัวกันจำนวนมากสามารถ เพิ่มจุดสูงสุดของการแพร่ระบาดได้10% กล่าวอีกนัยหนึ่งคือจะมีกรณีที่มีการชุมนุมจำนวนมากมากกว่าที่ไม่มี 10%
อย่างไรก็ตาม ผลกระทบนี้เป็นไปได้มากที่สุดภายในสิบวันนับจากจุดสูงสุดของการแพร่ระบาด และหลักฐานของผลกระทบนอกช่วงเวลาดังกล่าวมีจำกัด
ในทางกลับกันการทบทวนงานวิจัยจากสหรัฐอเมริกาพบว่าการระบาดดังกล่าวในที่ที่มีคนจำนวนมากถือเป็นเรื่องปกติ และเป็นเช่นนี้แม้กระทั่งในช่วงการระบาดของไข้หวัดหมู พ.ศ. 2552
ดังนั้น หากไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด เจ้าหน้าที่สาธารณสุขของออสเตรเลียจึงใช้มุมมองเชิงปฏิบัติและดำเนินการเพื่อลดความเสี่ยงโดยการห้ามจัดงานขนาดใหญ่ ไม่มีหลักฐานที่ชัดเจนเบื้องหลังตัวเลขนี้ การมีส่วนร่วมทางสังคมขนาดเล็กระหว่างเพื่อนไม่น่าจะเพิ่มความเสี่ยง ในขณะที่กิจกรรมขนาดใหญ่อาจทำเช่นนั้น ตัวเลขนี้เป็นความพยายามที่สมเหตุสมผลในการให้คำแนะนำแก่ชุมชน
โดยปกติแล้ว หนึ่งในกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการควบคุม
โรคระบาดทางเดินหายใจคือการปิดโรงเรียน เด็ก โดยเฉพาะเด็กเล็ก สามารถแพร่เชื้อทางเดินหายใจได้อย่างรวดเร็ว เนื่องจากไม่เหมาะกับการรักษาระยะห่างทางสังคมหรือสุขอนามัยส่วนบุคคล
การปิดโรงเรียนส่งผลกระทบต่อผู้ปกครองและครอบครัวที่อาจไม่สามารถไปทำงานได้ สิ่งนี้อาจมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญต่อความสามารถของบริการด้านสุขภาพในการรักษาหรือเพิ่มจำนวนพนักงาน
การปิดโรงเรียนมีแนวโน้มที่จะส่งผลให้เด็กๆ ใช้เวลามากขึ้นในสถานที่สาธารณะที่มีผู้คนพลุกพล่าน เช่น ห้างสรรพสินค้า หรือกับปู่ย่าตายาย ซึ่งมีความเสี่ยงสูงต่อภาวะแทรกซ้อนร้ายแรง
โดยปกติสถานที่ทำงานสามารถกำหนดมาตรการเพื่อเพิ่มความห่างเหินทางสังคม รวมถึงการทำงานจากที่บ้าน หากเป็นไปได้ สร้างพื้นที่ระหว่างพนักงานในที่ทำงาน และปรับปรุงการปฏิบัติด้านสุขอนามัยส่วนบุคคล
ความท้าทายเกิดขึ้นระหว่างการเดินทางไปทำงานซึ่งยากกว่าที่จะใช้การเว้นระยะห่างทางสังคม
โรคระบาดเป็นภัยพิบัติระหว่างประเทศที่ท้าทายและอันตรายที่สุด แต่มีความหวัง
การวิเคราะห์การระบาดในประเทศจีนแสดงให้เห็นว่าการแทรกแซงเชิงรุกสามารถจำกัดผลกระทบของโรคนี้ได้ ในมณฑลหูเป่ยซึ่งเป็นจุดกำเนิดและศูนย์กลางของการระบาดครั้งนี้ มีผู้ป่วยรายใหม่เพียง 4 รายในช่วง 24 ชั่วโมงที่ผ่านมา
การวิเคราะห์โดยองค์การอนามัยโลกร่วมและภารกิจศูนย์ควบคุมโรคของจีนระบุว่า 1 ใน 1,000 คนได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคนี้ และ 1 ใน 20,000 คนเสียชีวิตจากโรคนี้ นี่เป็นตัวเลขที่ค่อนข้างต่ำเมื่อเทียบกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
ผู้ที่เดินทางเข้าออสเตรเลียจะต้องกักตัวเป็นเวลา 14 วัน ซึ่งเป็นหนึ่งในมาตรการที่ประกาศเมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาโดยนายกรัฐมนตรีสกอตต์ มอร์ริสัน โดยมีจุดประสงค์เพื่อชะลอการแพร่กระจายของไวรัสโคโรนา และลดความเครียดบนเตียงในโรงพยาบาล
แนวคิดทั่วไปเกี่ยวกับการชะลอการแพร่ระบาดของไวรัสนี้ได้รับการขนานนามว่า “แบนราบ” โดยนักระบาดวิทยาซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ศึกษาว่าโรคต่างๆ เกิดขึ้นในกลุ่มประชากรต่างๆ บ่อยเพียงใด และเพราะเหตุใด คำนี้แพร่หลายในสื่อสังคมออนไลน์เนื่องจากประชาชนได้รับการสนับสนุนให้ปฏิบัติ “การเว้นระยะห่างทางสังคม”
แต่การเว้นระยะห่างทางสังคมช่วยให้เส้นโค้งแบนลงได้อย่างไร? เราสามารถอธิบายได้โดยอ้างถึงสิ่งที่นักคณิตศาสตร์เรียกว่า “การเติบโตแบบทวีคูณ”
การเติบโตแบบทวีคูณ
ในช่วงแรกของการแพร่ระบาด เมื่อคนส่วนใหญ่มีความไวต่อการติดเชื้อ นักคณิตศาสตร์สามารถจำลองการแพร่กระจายของโรคจากคนสู่คน โดยเป็น “กระบวนการแยกแขนง” แบบสุ่ม
